De 100 dagen zijn voorbij. 100 dagen waarin ik door knutselen aandacht vroeg voor kinderen die bijna niet kunnen spelen. We hebben als Tjeko onwijs veel aandacht gekregen – waarvoor dank – en we hebben veel geld ingezameld – waarvoor ook dank. (Het exacte bedrag volgt binnenkort op www.big100.nl !)
Een groot monster
Maar het monster is nog niet verslagen. Daar hebben we nog meer tijd voor nodig en die tijd gunnen we onszelf ook. Het monster is meerkoppig. Het heeft een kop ‘armoede’, een kop ‘onverschilligheid’, een kop ‘moedeloosheid’, een kop ‘onbegrip’ en wie weet nog wel meer.
Armoede zorgt ervoor dat kinderen na schooltijd moeten werken in plaats van tijd hebben om kind te zijn. Onverschilligheid zorgt ervoor dat het mensen niet kan schelen, zo lang het hen niet van dichtbij raakt. Moedeloosheid zorgt ervoor dat niemand er iets aan doet. Het monster is te groot en wij zijn te klein om het te kunnen verslaan. Onbegrip zegt dat we met spelen niets oplossen. Dat we de energie die we in spelen steken, beter kunnen steken in het maken van grote wapens om die koppen af te hakken.
Spelen als bootcamp
Maar wij zien iets anders. Wij zien dat kinderen die spelen, boven hun omstandigheden uitstijgen. Kinderen die spelen fantaseren, zien mogelijkheden, lossen problemen op. En dan is spelen opeens zo gek nog niet, deze vaardigheden kunnen ze vervolgens toepassen in hun dagelijks leven. Ze worden vindingrijk en bedenken manieren om de kop armoede te lijf te gaan.
Kinderen die spelen, kunnen niet tegelijkertijd onverschillig zijn. Want spelen is een van de zeldzame dingen zie ze serieus nemen. Heel serieus. In hun spel leven ze op; en ook deze vonk nemen ze mee.
Van spelen krimpt de kop moedeloosheid. Waar het geluk toeneemt, neemt de triestheid vanzelf af. Waar energie vrijkomt, verandert stilstand in beweging. Energie stroomt en werkt aanstekelijk.
The way we see the problem…
Stephen Covey stelt het zo: ‘The way we see the problem is the problem.’ Wij zien een monster dat kinderen berooft van de kans kind te zijn: gebrek aan tijd, gebrek aan ruimte. Voor kinderen in Uganda is dat de realiteit. Maar het maakt alle verschil van de wereld of we dat monster zien als een vast gegeven of als een stukje duisternis, dat vervliegt zodra er genoeg licht verschijnt.
Je kunt denken: dan heb je in 100 dagen de deur nog maar op een kier gezet? Wij denken: hij zit niet op slot!
